Angstige puber

Tijdens mijn middelbare schooltijd haatte ik het om door de gangen van de school langs groepjes leerlingen te lopen. Als ik ze passeerde, ving ik namelijk op wat er gezegd werd en altijd was ik er heilig van overtuigd dat de woorden die ik hoorde betrekking hadden op mij. Ik herinner me dat een meisje eens vol walging zei: 'Wat een engerd. Brrr.' Dat ging niet over mij (toch?), waarschijnlijk over een leraar. Dat wist ik natuurlijk wel. Maar ik was een onzekere puber, die meende dat iedereen de ogen op hem gericht had.

Vandaag bezocht ik met vriend Frank Terpstra een workshop bij de Weber Grill Academy. We waren niet alleen: veertig anderen hadden zich aangemeld en gezamenlijk luisterden we naar chef Reitse Spanninga, de tv-kok van Omrop Fryslan, die op een nogal cabareteske manier de grill-kookkunsten op ons overbracht. Het was een vermakelijke en educatieve dag, maar wat mij het meest is bijgebleven van de hele BBQ-workshop is een jongeman die waarschijnlijk nooit een angstige puber is geweest. Joost, want zo heet hij, vond het nodig om na iedere zin van de chef een kreet uit te stoten als huh, ohhh, wow of jaja. Hij gaf commentaar op de instructies van de kok en hij lachte regelmatig als een boef in kinderfilm om grappen die niet gemaakt werden. Tijdens het bereiden van het hoofdgerecht, onder begeleiding van de chef, vond deze Joost het humoristisch om steeds zoveel jus over de parelhoen en bolletjes risotto te gieten dat de kleverige rijst uiteen dreef en het hoen begon te zwemmen. In eerste instantie kreeg Joost nog een berisping met een kwinkslag, maar na drie keer vriendelijke vermaningen kon ook chef-kok Reitse Spanninga zich blijkbaar niet inhouden en hij bulderde: 'Doe even normaal, lul.' Joost reageerde geheel in lijn met zichzelf: hohhohhohho. Vlak na die uitbrander verliet ik de keuken. In het restaurant liep ik langs een tafeltje met medecursisten en ik hoorde één van hen zeggen: 'Wat een irritante vent.' Geen moment heb ik gedacht dat er over mij werd gesproken.