Je krijgt nogal wat aandacht wanneer je boek genomineerd is voor een prijs. Mensen die bellen, leerlingen die me komen feliciteren, een collega die me tijdens een les een flesje wijn brengt en me daarbij innig omhelst, het CPNB die me een fles champagne stuurt, ouders en schoonouders die bloemen sturen. Ik word eerlijk gezegd een beetje verlegen van dat soort persoonlijk aandacht. Zet mij maar op een podium neer voor een groot publiek, zet mij maar voor een camera, zet mij maar voor een groep pubers. Dat voelt gemakkelijker. De vraag is natuurlijk: hoe komt dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten